I believe I can (dance)!!

Hello bloggers

Hier nog een nieuwe update vanuit Afrika

Weer:

Het weer is hier fantastisch!! ;-) Al regent het hier vandaag toch ook weer eens. Vrijdag lijkt hier wel al een regendag te zijn. Ondertussen hebben we hier al een mooi kleurtje gekregen en genoten we in de middag toch telkens van een uurtje zwembad + zonnen.

Eversdal:

Vandaag is het alweer de laatste dag in Eversdal. De dagen vliegen hier voorbij.

Elke ochtend komen alle leerkrachten hier samen in de personeelskamer. Daar overloopt de directeur of mevrouw Rheeder de belangrijkste agendapunten van de dag. Als er iemand van het personeel jarig is dan krijgt deze van de directeur een kadootje en zingt iedereen hier een liedje. Bij het overhandigen van het kadootje geeft de directeur de leerkrachten een kus op de mond (dit gebeurt hier wel vaker als mensen elkaar groeten). Nu was ik al even aan het lachen met Joselien, want zij verjaart in Klapmuts (ik verjaar als we vakantie hebben). Ik had al direct enkele beelden in gedachten dat Ron Frans Joselien een kadootje gaf! ;-) Maar al snel stopte ik met lachen, want.. de directeur sprak plots onze namen uit! Hij had nog een kadootje voor ons als bedanking voor de samenwerking hier…Gelukkig bleef het bij een gewone knuffel :p Het kadootje was hier ‘ne sjieken biek’ van de school en hij schrijft goed!!

Contrast in Zuid-Afrika:

Deze week hebben we van de andere meisjes uit Klapmuts weer een schokkend bericht gekregen. Ron Frans had die ochtend een zeer emotionele speech gehouden voor alle kinderen van Klapmuts. In zijn speech benadrukte hij dat de kinderen zelf naar de politie MOETEN stappen als hun iets overkomt. Zelf al is het hun eigen mama en papa die hen iets aandoet want… Die ochtend waren er drie leerlingen afwezig op de school en Ron had vernomen waarom ze er niet waren.. Eén jongetje was de avond ervoor zwaar mishandeld met sigarettenpeuken door zijn vader en lag in kritieke toestand in het ziekenhuis, de twee andere meisjes waren die avond of ochten verkracht door iemand uit het township… Deze verhalen houden ons wel al de hele week bezig.. Het is niet gemakkelijk om dit van je af te zetten. Er zijn zo’n grote contrasten in dit land. Hier in Eversdal maakten ze zich vorige week zorgen dat het ging regenen en dat het pretpark niet door zou kunnen gaan en dat ze al het gekochte eten over zouden hebben.. In Klapmuts beginnen ze de ochtend met een speech over verkrachtingen en mishandelingen..

Project ‘I believe I can (dance)’
Langs de andere kant geeft ons dit nog wel meer ‘zin’ om naar Klapmuts terug te gaan en daar hopelijk de kinderen dan toch al op school een fijne tijd te kunnen bezorgen. Joselien en ik hebben ook een project op poten gezet dat we bij onze terugkomst gaan voorleggen aan Ron Frans. Het heet ‘I believe I can (dance)!!’
Hierbij willen alle leerlingen de kans geven om na school nog een drie kwartier te blijven om te dansen. We zouden maandag na de vakantie starten met de inschrijvingen. Er staat geen stop op de groepen, dus we zijn er ons van bewust dat we misschien wel met 200 leerlingen per groep zullen dansen.

We zouden de graden samennemen naargelang het aantal deelnemers. We hebben in het totaal 5 verschillende dansen. We willen 4 groepen in het totaal hebben. Dus één dansje voor elke groep en 1 grote finale met iedereen. We willen werken naar een soort show die we de laatste vrijdag van ons verblijf daar opvoeren voor alle andere leerlingen en leerkrachten. Eerst dachten we dat we op die manier de ouders misschien konden betrekken met het schoolse gebeuren, maar we zijn er niet zeker van of de directeur de ouders wel in de school wil. Je ziet de ouders niet vaak rond de school lopen. Misschien doen zij dit wel bewust om voor de kinderen een onderscheid te maken tussen de thuissituatie soms en de hopelijk veilige haven op school.

Elke dag van de week zou er dan een andere dans geoefend worden. Zodat elke groep 2 keer per week naar ons komt, 1 keer voor hun eigen dans, 1 keer voor de finale.

Onze inspiratie voor dit project volgde uit het toevallig beluisteren van het liedje ‘I believe’ uit de film Honey. Honey is een meisje dat in een armere buurt in Amerika woont en ervan droomt een eigen dansschool op te richten. De dansschool is enkel voor straatkinderen. Zij hoopt hen op die manier elke dag een paar uur de thuissituatie te laten vergeten. Toen we wat beter naar de tekst van het nummer luisterden, vonden we dit lied heel toepasselijk voor de kinderen in Klapmuts. Dit is iets wat zij ook nodig hebben, een uitlaatklep die hen de thuissituatie toch even doet vergeten. We kunnen niet in die korte tijd de situatie bij de kinderen echt veranderen, maar we kunnen wel proberen hen een aangename tijd te bezorgen. Vandaar dat dit lied het finale lied wordt! We hopen dat Ron akkoord gaat met dit project want wij hebben er alvast zin in!

Zonnige en regenachtige groet!