Kleine frustraties bij
lessen wiskunde:
Maandag heb ik mijn laatste wiskundelessen over patronen gegeven. Dinsdag
hebben de leerlingen grote toets hierover. Ik was erg nieuwsgierig naar de
resultaten. Tijdens die laatste twee lessen geraakte ik wel een beetje
gefrustreerd. Soms lijkt het of de kinderen gewoon echt geen moeite willen doen
om na te denken. We waren al 5 lessen bezig met patronen en sommigen maakten
steeds dezelfde fouten. Al had ik alles met handen en tanden uitgelegd en
hadden we al 5 oefeningen op die manier opgelost. Ik probeer ook steeds meer om
af te stappen van de klassikale manier van werken hier en de leerlingen alleen
aan het werk te zetten. Zo weten zij ook of ze het zelf al kunnen en hebben ze
een beter beeld van wat ze nog moeten oefeningen voor de toets. Na de klassikale
verbetering had ik toch verwacht dat iedereen de juiste antwoorden ofwel zelf
had ofwel had opgeschreven na de verbetering. Toen ik de werkboeken na keek
bleek dat een 15-tal kinderen dat zelfs nog niet eens gedaan hebben.
Als je hier een maand stage geeft, verandert je mening over de leerkrachten
wel helemaal en verstaan wij hun frustraties een pak beter. Je moet enorm veel
geduld uitoefenen bij deze leerlingen. In het begin schrokken we er ook heel
erg van als een leerkracht een kind eens een tik of klap gaf. En nu… hoe erg
het ook is om het te zeggen, verstaan we dit nu beter en hebben we soms zelf al
eens de neiging gehad om er hier eens eentje ‘vast te stekken’. Maar dit hebben
we nog niet gedaan… Gelukkig! ;-)
Verbazende resultaten:
Maandagavond was ik dan ook een beetje ontgoocheld en een beetje
gefrustreerd. Ik had zo mijn best gedaan om alles uit te leggen en te herhalen
en herhalen en dan zag ik zulke werkboeken. MAAR! Dan kwam de toets dinsdag.
Bij het verbeteren zag ik dat het goed was! De leerlingen hadden het wel
degelijk begrepen, maar gaven mij dan in de les een andere indruk. Er waren nog
maar 3 leerlingen die onder de helft hadden gescoord en 3 leerlingen hadden
zelfs 20/20. Meneer Frans heeft ook de gewoonte de leerlingen een ‘stokkielekkie’
te geven vanaf 17 of meer op 20 en ja ja, ik mag er 15 uitdelen! 15/45 die 17
of meer hebben vind ik toch al een goede prestaties van zowel de leerlingen als
mezelf. J De moeite is hier dan
toch niet voor niks geweest.
Generale repetitie:
Dinsdagmiddag hebben we een generale repetitie gehouden van de dansshow.
Dit was een zeer vermoeiende repetitie. We waren met een 150-tal leerlingen. We
kregen ze eerst bijna niet stil. Gelukkig was mevrouw Williams er ook nog (zij
komt elke dag kijken). We hebben dan wel even duidelijk gemaakt aan de
leerlingen dat het niet fijn is om te ontdekken dat wij eerst 5 minuten mogen
roepen om stilte en dat pas als die leerkracht dat vraag jullie echt stil zijn.
En dan we elke dag speciaal voor hen blijven en dat we dat heel graag willen
doen, maar dat we dan wel wat respect en medewerking terug mogen verwachten. Na
dit klein ‘preekje’ waren ze toch wat rustiger en hebben we nog 1 keer alle
dansjes achter elkaar kunnen doen. Donderdag is het de grote show! We zijn
benieuwd!
Woensdag geen school:
‘Werkersdag’:
Deze week hadden we een verlofdagje midden in de week. Ook hier wordt ‘Dag
van de Arbeid’ gevierd. Het weer zat mee, het was nog eens voor een laatste
keer superwarm. Wel 28 graden. Hiervan hebben we geprofiteerd en hadden we ons
geïnstalleerd in de tuin met een drankje en een boekje. Luilekker niks doen en
genieten van Zuid-Afrika! Moet ook al eens kunnen. ;-) ’s Avonds zijn we met
Anke, Wilhelm, Nikki, François en Marie (vriendin van Nikki) gaan eten in
Luigi. Een heel gezellig en lekker Italiaans restaurantje.
En dan eindelijk..
tromgeroffel: DE DANSSHOW!
Vandaag was het eindelijk zo ver. 4 weken hadden we elke dag na school
geoefend met de leerlingen en vandaag mochten ze hun kunnen tonen aan de hele
school. ‘s Ochtends leek alles even letterlijk in het water te
vallen, maar gelukkig kwam tegen de pauze het zonnetje er terug door en hield
het op met regenen. De kinderen zelf hebben er enorm van genoten, al waren
sommigen wat verlegen en durfden ze niet meer mee te dansen. We hebben alle
dansjes gefilmd. Het verbruikt helaas iets te veel internet en het duur te lang
om ze nu up te loaden. Wij zullen dit doen bij onze terugkomst in België.
Voor de rest heb ik gisteren nog twee lessen wiskunde gegeven en heb ik tussendoor
wat geholpen in de bibliotheek.
Laatste stagedag @
Klapmuts:
Vandaag was het dan de allérlaatste stagedag hier… Ik heb er nog enorm van
genoten van mijn laatste lesje wiskunde. Met deze klas had ik de laatste 3
weken gewerkt. Op het einde zei meneer Frans nog een klein dankwoordje voor de
hele klas. Een paar kinderen waren ook naar voor gekomen om te zeggen dat ze
heel dankbaar waren voor alles wat ik hen geleerd had. Van een aantal meisjes
heb ik zelfs een kadootje gekregen: 2 boekjes, een cd van Céline Dion en een
ketting. Heel fijn om te zien dat ze dit doen. Al hebben ze zelf zo weinig,
toch zullen ze jou altijd nog iets geven.
In de pauze had meneer Frans gezegd dat iedereen naar de personeelskamer
moest komen voor en staffmeeting. Dit bleek uiteindelijk een klein ‘afscheidsfeestje’
voor ons te zijn. Na de speech van meneer Frans was het aan onze beurt om iets
te zeggen voor al het personeel. We hebben hier enorm van onze tijd genoten en
veel bijgeleerd. Vooral wat betreft het lesgeven voor grote groepen, het aanpassen
aan grote niveauverschillen en het beoefenen van je geduld tijdens de lessen.
Eveneens vertelden we hen dat we in het begin wat geschokt waren als een
leerkracht een kind een klap gaf, maar dat we na 2 maanden ook wel degelijk de
frustraties van de leerkrachten begrijpen en zelf ook eens de neiging hadden
een kind een tik te geven. (Al hebben we dit nooit echt gedaan). Het is een
hele opgave voor de leerkrachten om hier dag in dag uit met hetzelfde
enthousiasme te staan, het niet op te geven en vooral te blijven geloven in het
kunnen van deze kinderen.
Daarna hebben we hier met zijn allen een typisch gerecht van de moslims
gegeten. Rooti Curry, een soort wrap met gehakt, aardappelen, curry en erwtjes.
Best wel lekker! Maar ook wij lieten de mensen hier niet achter met lege
handen. Naast al ons lesmateriaal gaven we voor iedereen een cupcake, lieten we
een deel van onze kleren achter en hebben we sportmateriaal geschonken aan de
school: rugbyballen, soccerballen en kegeltjes. Hopelijk gebruiken ze dit alles
en raakt het niet snel verloren.
Het zal wennen zijn om terug naar België te gaan en Klapmuts (De Klapperkes
zoals Joselien en ik de kindjes hier al eens lachend noemden J) achter ons te laten, maar wie weet keren we hier ooit
nog terug naar toe!
Kadootjes krijgen van de leerlingen: boekjes, ketting + cd van Céline Dion! :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten